تجلّی بیان قرآن در خطبه های امام حسین(علیه السلام) (1)

چکیده

یکی از زمینه های بسیار بایسته تحقیق، سیره و زندگانی امامان معصوم(علیهم السلام) و تطبیق آن با مبانی قرآنی و حدیثی است که از آن بین تحقیق درباره هماهنگی دقیق اقوال و افعال و تقریرات امام حسین(علیه السلام) به ویژه در نهضت کربلا، ‌با مبانی کتاب خدا است. که تا کنون انجام نشده و این تحقیق به یاری خداوند در صدد انجام این مهم است. قرآن کریم و عترت طاهره دو گوهر گرانبهای رسول الله(صلی الله علیه وآله) است، ‌که انفکاک ناپذیری این دو گوهر کراراً‌ در بیانات آن حضرت مورد تأکید قرار گرفته است چنانکه قرآن برای اقشار مختلف جامعه برنامه دارد، ‌روایات و سنت عترت طاهره نیز این گونه است. هر کسی توان فهمیدن و درک آن معارف عمیق را ندارد، ‌در عین حال "مطلب غیر قابل فهم" در آنها وجود ندارد و مطالب و معارف هدایتی آن اختصاص به قشر خاصی ندارد. خداوند به حضرت یحیی(علیه السلام) فرمود: «یا یحیی خذ الکتاب بقوه» [مریم/12]. و به حضرت موسی(علیه السلام) نیز فرمود: «قال یموسی انی اصطفیتک علی الناس برسالتی و بکلامی فخذ ما ءاتیتک [اعراف/143]. مساله اخذ کتاب به قوه، ‌و امر به آن، ‌در قرآن کریم مکرر آمده، مانند آیه: «فخذها بقوه و امر قومک یاخذوا باحسنها» آیه «خذوا ما آتیناکم بقوه و اذکروا ما فیه» [بقره/63]. و آیه «خذوا ما اتیناکم بقوه و اسمعوا» [بقره/93]. و همچنین آیاتی دیگر. و آنچه از سیاق آیات به ذهن تبادر دارد این است که مراد از اخذ کتاب به قوه تحقق دادن معارف آن و عمل به دستورات و احکام آن است با عنایت و اهتمام. امام حسین(علیه السلام) نیز، در نهضت جهانی خود با اقتدا به سیره پیامبر(صلی الله علیه وآله) فرمود: "و اسیر بسیره جدی و ابی علی بن ابی طالب" قصد من احیا و زنده کردن سنت و قانون جدم رسول خدا(صلی الله علیه وآله) و راه و رسم پدرم علی بن ابی طالب(علیه السلام) است.